Kort historisch overzicht
We weten dat de continentale Kelten een greyhound hielden die waarschijnlijk afstamde van de greyhound die eerst werd afgebeeld op de Egyptische schilderijen. Net als hun continentale neven, waren de Ierse Kelten geïnteresseerd in het fokken van grote windhonden. Deze grote Ierse Windhonden konden zowel een gladde als ruwe vacht hebben, maar in latere tijden overheerste de ruwe vacht mogelijk als gevolg van het Ierse klimaat. Het eerste geschreven verslag van deze honden was van een Romeinse consul 391 na Christus, maar zij waren reeds gevestigd in Ierland in de eerste eeuw na Christus toen Setanta zijn naam veranderde in Cu-Chulainn (de hond van Culann). Melding wordt gemaakt van de Uisneach (1e eeuw) die 150 windhonden meenamen op hun vlucht naar Schotland. Ierse wolfshonden zijn zonder twijfel de basis van de Schotse Deerhound. Paren van Ierse honden werden van de Middeleeuwen tot de 17de eeuw als gift hoog gewaardeerd door de Koninklijke huizen van Europa, Scandinavië en elders. Ze werden naar Engeland, Spanje, Frankrijk, Zweden, Denemarken, Perzië, India en Polen gezonden. In 15de eeuw werd elk graafschap van Ierland gevraagd 24 wolfshonden te houden om de kuddes van de boeren te beschermen tegen de plunderingen van de wolven. Het Cromwell-verbod (1652) tegen de export van Wolfhounds heeft bijgedragen tot het behoud van hun aantal voor een periode, maar de geleidelijke verdwijning van de wolf en de blijvende vraag uit het buitenland heeft hun aantal bijna gereduceerd tot op het punt van uitsterven aan het einde van de 17e eeuw.
De heropleving van interesse in het ras begeleidde de groei van de Ierse nationalisme in de late 19e eeuw. De Ierse wolfshond werd een levend symbool van de Ierse cultuur en het Keltische verleden. Op dat moment richtte een vastbesloten en enthousiaste Captain G.A. Graham zich op het verkrijgen van een aantal van de weinig overgebleven honden van het wolfshond type dat nog steeds kon worden gevonden in Ierland. En met het gebruik van Deerhoundbloed en af en toe een outcross met de Barzoi en de Great Dane, verkreeg hij uiteindelijk een type hond dat rasecht was in elke generatie. De resultaten werden uiteindelijk geaccepteerd als een legitieme revival van het ras. De Ierse Kennel club plande op hun show in april 1879 een klas voor Ierse wolfshonden, en in 1885 werd een club opgericht. De Ierse Wolfshond geniet nu weer iets van de reputatie die hij had in de Middeleeuwen. Wolfshonden worden nu weer in grote aantallen gefokt en gehouden ook buiten Ierland.
Algemeen voorkomen
De Ierse Wolfshond moet niet zo zwaar of massief zijn als de Duitse Dog, doch zwaarder of massiever dan de Deerhound, op wie hij overigens in algemeen type moet gelijken. Is van grote gestalte en indrukwekkende verschijning, is zeer gespierd, sterk doch sierlijk gebouwd, gemakkelijk en vlot in zijn bewegingen; hoofd en hals hoog gedragen; de staart wordt in een opwaartse lijn gedragen, met een lichte bocht aan het einde.
Minimum schofthoogte bij reuen 79 cm en teven 71 cm. Minimum gewicht reuen 54,5 kg, teven 40,5 kg. Alles onder deze hoogte of dit gewicht moet uitgesloten worden van competitie. Groot en indrukwekkende verschijning (fors type), inbegrepen schofthoogte en evenredige lichaamslengte, is het ideaal, waarnaar moet worden gestreefd; de bedoeling is een ras te vestigen waarvan de reuen gemiddeld 81- 86 cm. hoog zijn, en dat de benodigde kracht, beweeglijkheid, moed en evenredigheid zal tonen.
Gebruik
Tot het einde van de 17de eeuw werden Ierse wolfshonden gebruikt voor de jacht op wolven en herten in Ierland. Ze werden ook gebruikt voor de jacht op wolven die grote delen van Europa teisterden voordat de bossen werden gekapt.
Hoofd
Lang en gedragen niveau hoog, de frontale botten van het voorhoofd zeer licht verhoogd en zeer weinig inzinking tussen de ogen.
Schedelgedeelte
Schedel: niet te breed
Aangezichtsgedeelte
Snuit: Lang en middelmatig spits
Kaken/gebit: Scharend ideaal, tanggebit is toegestaan.
Ogen: Donker gekleurd.
Oren: Klein, roze oren (gedragen zoals de Greyhound).
Hals: tamelijk lang, zeer sterk en gespierd, goed gebogen, zonder keelhuid of los vel over de keel.
Lichaam
Lang, goed gevormde ribbenkast.
Rug: Eerder lang dan kort.
Lendenen: Licht gewelfd
Kruis: Breedte in de heupen.
Borst: Lang en licht gebogen, matig dik en goed behaard.
Ribben: Goed gevormd
Buik: Goed opgetrokken
Ledematen
Voorhand
Voorbenen met fors bot en tamelijk recht
Schouders: Gespierd, breedte aan de de borst gevend, en schuin geplaatst zijn.
Ellebogen: Goed onder het lichaam staand, noch naar binnen noch naar buiten gedraaid.
Opperarm: Gespierd.
Achterhand
Dijen: Lang en gespierd.
Knie: Mooi gebogen.
Tweede dij: goed gespierd, lang en sterk als bij de Greyhound.
Hakken: laag, noch naar binnen noch naar buiten draaidend.
Voeten: Matig groot en rond, noch naar binnen noch naar buiten gedraaid. Tenen goed gebogen en gesloten. Nagels, zeer sterk en gebogen.
Vacht
Haar: Ruw en hard op het lichaam, de benen en het hoofd; vooral draadachtig en lang boven de ogen en op de onderkaak.
Kleur en markeringen: De erkende kleuren zijn grijs, gestroomd, rood, zwart, effen wit, reekleurig, en elke andere kleur die bij de Deerhound voorkomt.
Maat en gewicht
Minimum schofthoogte reuen moet 79 cm, teven 71 cm.
Minimum gewicht reuen 54,5 kg, teven 40,5 kg.
Alles onder deze hoogte of dit gewicht moet uitgesloten worden van competitie. Groot en indrukwekkende verschijning (fors type), inbegrepen schofthoogte en evenredige lichaamslengte, is het ideaal, waarnaar moet worden gestreefd; de bedoeling is een ras te vestigen waarvan de reuen gemiddeld 81- 86 cm. hoog zijn, en dat de benodigde kracht, beweeglijkheid, moed en evenredigheid zal tonen.
Fouten
Hoofd te licht of te zwaar.
Te hoog gewelfd voorhoofd.
Grote oren, plat tegen het hoofd hangende oren.
Te kort lichaam.
Korte hals.
Keelhuid.
Te smalle of te brede borst.
Rug, doorgezakt of zadelrug of volkomen recht.
Kromme voorbenen.
Zwakke polsen en hakken.
Gedraaide voeten.
Spreidtenen.
Te sterk gekrulde staart.
Zwakke achterhand en algemeen gebrek aan spieren.
Roze of leverkleurige oogleden.
Lippen en neus elke andere kleur dan zwart.
Zeer lichte ogen.